این اولین پست من در این وبلاگه در حالی که هنوز برای وبلاگ نویسی و این تصمیم غیر منتظره آن هم در وسط یکی از حساس ترین برهه های زندگیم یعنی سال کنکور ! مُرددم.
سال کنکور چطور میگذره ؟ به مفتضح ترین شکل ممکن.
به اندازه ی اصحاب کهف از نقطه ای که در حال حاضر باید روش ایستاده می بودم فاصله دارم. و من بعد از تحلیل و تفسیر فراوان ، به این نتیجه رسیدم که مدت هاست که دچار افسردگی خفیفی شدم که متاسفانه با وجود داشتن خانواده ای نسبتا تحصیل کرده ، چیزی من رو از مطرح کردن این قضیه منع میکنه .
احساس میکنم اینکه بگم : "مامان ، بابا من افسردم ! نیاز به تراپی دارم." رو نخواهند پذیرفت و احتمالا اون رو بهونه ی جدیدی خواهند دونست برای کم کاری های من.
اگر من در تمام طول تحصیلم دانش آموز ضعیفی بودم و هیچ دستاوردی نداشتم ؛ این حق رو بهشون میدادم که همچین فکری بکنن.
اما من هیچوقت اینطوری نبودم . من این نبودم. من شاد بوم ، پر از شور یادگیری و شوق پیشرفت و میل به تلاش من تمام نوجوانیم رو شب به شب به امید یک روز نزدیک تر شدن به سال سرنوشت ساز کنکور سرم رو میزاشتم روی بالشت.
اما این روزها کیفیت تحصیلم ، روابط اجتماعیم و خلقیاتم به وضوح افت کرده و من ظاهرا اهمیتی نمیدم و اقدامی نمی کنم چون انگار انتظارم از کیفیت زندگی چیز زیادی نیست ! و همینی که هست خوبه دیگه به هر حال
این روز ها تصویر من از خودم آسیب دیده ، در مورد خودم احساس شکست و بی کفایتی می کنم.اغلب احساس می کنم موفقیت های قبلیم هم ناچیز بوده و یا حتی متناسب با توانمندی های حقیقی من نیست.
در یک لوپ باطل گیر افتادم . هر روز با جنگ اعصاب از خواب بیدار میشم و باقی روز رو به بطالت می گذرونم خستم خیلی خستم. و این حجم از خستگی برای یک دختر سال و 25 روزه کمی زیاده.
در حال حاضر توی اتاقی که مختص مطالعه ام هست نشستم پنجره رو باز کردم و از پشت پنجره صدای بلند جیرجیرکی میاد که انگار در یک دور تند مداوم میگه : "اضطراب،اضطراب،اضطراب" و من در طی یک حرکت غیر منتظره آن هم در وسط یکی از حساس ترین برهه های زندگیم تصمیم به وبلاگ نویسی گرفته ام .اسمش رو هم گذاشتم رمق آخر .درست مثل حال و هوای این روزهام.
درباره این سایت